Alweer bezig met de een-na-laatste week van het coschap en eigenlijk ben ik al best goed gewend aan Suriname. Gewend aan de verpleegkundigen die verwachten dat ik ’s morgens “Goedemorgen zuster” tegen ze zeg. Gewend aan de bewaker die in plaats van goedemorgen “Ik ga van je dromen, schoonheid” zegt. Gewend aan dat we geen CRP aanvragen (een bepaling in het bloed die in Nederland standaard is bij infecties) omdat het te duur is, en alleen rontgenfoto’s als het echt niet anders kan . Gewend aan een ingewikkeld verzekeringssysteem waarbij ouders soms niet gangbare onderzoek zelf moeten betalen. Gewend aan een warme ziekenhuisafdeling zonder airco, met zoemende ventilatoren aan het plafond, verpleegkundigen in een witte rok en 8 kinderen per zaal. En gewend aan dat de verpleegkundigen als ik een huilend kind onderzoek, het nog banger maken door te zeggen “Stil zijn, anders gaat de dokter je spuiten (een prik geven)”. Bijna gewend aan kinderen met stoma die moeten wachten op de Nederlands kinderchirurg, die maar twee keer per jaar komt en nog helemaal niet gewend aan een verwaarloosd jongetje, dat meer dan een jaar in het ziekenhuis is gebleven, omdat de moeder niet goed voor hem wilde/kon zorgen, maar hem ook niet in een pleeggezin wilde.

Waar ik dan wel weer heel makkelijk aan kon wennen was de rest van het leven hier: De mangoboom in de tuin, bijna iedere avond uit eten, na m’n coschap nog even naar het zwembad, het prikkeldraad om de tuin heen tegen inbrekers, ‘s avonds standaard over met de taxi heen en in het weekend de rest van Suriname verkennen met de andere Nederlandse co-assistenten.

Tot over drie weken!
Groetjes, Leonie

We zijn alweer 1,5 maand thuis en (helaas..) alweer helemaal gewend aan Nederland, maar voor de volledigheid hierbij toch nog een laatste berichtje op mijn site.

Zuid-Laos

Na mijn vorige post hebben we besloten om naar het zuiden van Laos te gaan, om daar een 4 daagse motortocht te maken. Helaas ging die motortocht niet door, omdat er net een enorme tropisch storm in dat gebied was. Het begon een uurtje nadat we aankwamen en het is daarna 24 uur lang niet meer opgehouden met regenen. En dan bedoel ik niet gewoon wat regen, maar echt tropische stortregen dat met bakken tegelijk uit de lucht kwam. Ik wist niet dat het zo land zo hard kan regenen.  De motortocht hebben we dus maar niet gedaan, niet alleen omdat daar in de regen niks aan was, maar ook omdat we niet wisten hoe de conditie van de weg was. Jammer voor ons, maar veel erger voor de mensen die in dat gebied wonen. Gelukkig wonen de meeste mensen daar in houten huisjes op palen zodat hun huizen niet al te erg overstroomden, maar hun rijstakkers zagen er compleet verwoest uit. We zijn nog wel met een tourtje naar het eigenlijke hoogtepunt van de motortocht geweest, een 7,5 km lange grot dwars door een berg heen, maar daarna zijn we zo snel mogelijk nog verder naar het zuiden gegaan om de zon te zoeken.

Met de lokale nachtbus waarin de hele nacht keihard Laotiaanse karaoke werd gedraaid werden we midden in de nacht in een stadje gedropt waar we de volgende bus moesten zoeken.  Na wat avonturen met een hele kleine tuktuk is alles goed gekomen en kwamen we aan op onze volgende bestemming: Shi Pan Don, oftewel The 4000 Islands. Dit zijn eilandjes in een rivier, waar we vooral lekker gerelaxed en wat rondgefietst hebben. Gelukkig was het hier wel goed weer!

Cambodja

Vervolgens zijn we de grens overgestoken met Cambodja. Het verschil met Laos viel ons weer gelijk op, waar de mensen in Laos heeeeel erg relaxed (/lui) zijn en vaak te verlegen om Engels te praten, wordt er naar ons idee in Cambodja hard gewerkt om er iets van te maken en maakten mensen een praatje met ons om hun Engels te oefenen.  In Laos hadden we regelmatig dat we een restaurantje maar niet ingingen omdat we bang waren de bediening te storen bij het soaps op de tv kijken, in Cambodja was dit ondenkbaar. Maar zowel in Cambodja als in Laos waren de mensen erg aardig.

In Phom Phen, de hoofdstad van Cambodja, heeft vooral het S21 museum, dat ten tijde van de dicator Pol Pot een martelgevangenis was en de net buiten de stad gelegen massagraven erg veel indruk gemaakt. Verschikkelijk, en niet voor te stellen dat hier pas 30 jaar geleden zoveel mensen zijnvermoord.  Hierna door gegaan naar Siem Reap, om de prachtige tempelruines van Angkor Wat te bekijken , en vervolgens naar het landelijke plaatsje Battambang.

Thailand

Terug in Bangkok, de hoofdstad van Thailand hebben we eerst erg genoten van het westerse eten (Mac Donalds!!). De laatste week hebben we gerelaxed op Koh Chang, een eiland te oosten van Bangkok. Hier sliepen we in een huisje dat echt op het tropische strand  met palmbomen stond, 10 meter van de zee, en omdat het laagseizoen was was het strand bijna leeg. Met een scootertje hebben we wat over het eiland heen gereden en allerlei verlaten strandjes gevonden. Ook hebben we een olifantentocht gemaakt, maar we hebben vooral heerlijk gerelaxed.

Voor onze laatste nacht zijn we weer terug naar Bangkok gegaan, waar, om de reis in stijl af te sluiten, in het hoogste gebouw van Thailand sliepen. Onze kamer was op de 58^e verdieping, diner en ontbijt zelfs op de 83^e! En toen was het na 6 maanden vakantie tijd om weer naar huis te gaan.  Dat was erg gek, het was zo snel gegaan. Maar ik had ook wel zin om iedereen weer te zien, en ik heb een super mooie en afwisselende  reis gemaakt

In Kuala Lumpur een paar hele leuke dagen gehad! De avond voor mijn verjaardag lekker wat gedronken in Hard Rock cafe Kuala Lumpur en een hippe club, waarna Dolf me om 12 uur ‘s avonds mee zou nemen naar de “afterparty”. Die afterparty bleek een hele mooie hotelsuite te zijn waar hij ‘s middags al stiekem de backpacks heen had gebracht, een heel leuk verjaardagskado! Op mijn verjaardag, na een duik in het zwembad en een roomservice-ontbijtje doorgevlogen naar Borneo.

Op Borneo hebben we eerst op Mabul Island geslapen, een klein tropisch eilandje waar de lokale bevolking geen woord Engels spreekt, nog echt in hutjes op palen woont en ‘s morgens in een soort kano gaat vissen. De grootste hobby van de kinderen daar was om zich door de toeristen op de foto te laten zetten zodat ze zichzelf op het schermpje konden terug zien. De reden dat we naar dit eiland gingen was omdat het duiken en snorkelen er prachtig is. Het koraal begon een paar meter van het strand en het water was zo helder dat we al vanaf de pier de grote zeeschildpadden konden zien zwemmen. Dolf heeft hier voor het eerst gedoken en ik ben naar een eiland in de buurt, Sipidan Island, geweest waar het duiken nog beter was. Sipidan was echt geweldig. Zoveel haaien en schildpadden gezien dat het op het laatst bijna niet meer bijzonder was. Onderwaterfoto’s komen nog!

Daarna zijn we doorgegaan naar het noorden waar we twee nachten in de jungle hebben geslapen. Geen stromend water en we sliepen in een hutje zonder deur, dus we (vooral Dolf) waren best bang dat er slangen of apen zouden binnenkomen. Heel veel dieren, vooral heel veel verschillende apen gezien, maar helaas geen wilde orang oetans. Wel gelukkig later nog op een andere plek een orang oetang met baby gezien die naar een voederplaats in de jungle kwam.

Tenslotte op Borneo nog de hoogste berg van Zuid-Oost Azie beklommen, Mount Kinabalu van 4095 meter. En dat was zwaar! De beklimming duurde twee dagen, en de tweede dag moesten we om 2 uur ‘s nachts op staan om met de zonsopgang op de top te staan. Toen we in het pikkedonker met hoofdlampje op ons aan touwen omhoog moesten trekken wist ik even niet meer waarom ik dit ook al weer wilde, maar de zonsopgang op de top maakte alles goed. De volgende dag hadden we zoveel spierpijn dat de trap van het hotel wel een tweede Kinabalu leek, dus zijn we een dagje naar een eilandje in de buurt geweest om lekker te relaxen op het strand.

Op 28 juni, na twee weken Borneo, doorgevlogen naar Singapore waar we nu zijn. Singepore is een hele rijke, Westerse en vooral brandschone stad. Brandschoon omdat er overal bordjes staan dat je enorme boetes krijgt als je het waagt om iets op de grond te gooien of een slokje water in de metro te nemen. En kauwgom is sowieso verboden. Maar we genieten wel van het lekkere eten en de westerse luxe (airconditioning!).

In onze gehuurde camper hebben Dolf en ik de afgelopen 3 weken meer dan 5000 km  afgelegd. De camper was een omgebouwd mitsubishi busje met een matras achterin en achterop de inspirerende tekst “Mr T ain’t black, the sun is just too afraid to shine on hem”. maar hij reed heerlijk en heeft tot onze verbazing de hele tijd in 1x gestart. Langs de oostkust van Australie zijn we eerst met een paar stops van Brisbane naar Sydney gereden waar we bij de oom en tante van Dolf mochten logeren. Nadat we door hen een week schandalig zijn verwend (nog een keer bedankt!) zijn we zo’n 1000 km het binnenland ingereden, de outback in. Daar kregen we pas echt een idee van hoe ontzettend leeg Australie eigenlijk is. Eigenlijk wonen er alleen aan de kust veel mensen en verder is er bijna in het hele binnenlad helemaal niks, behalve rood zand, bosjes, kangaroes en emu’s (soort australische variant van een struisvogel).  We konden zo een paar 100 km rijden en onderweg maar een paar andere auto’s en geen enkel huis zien.
Weer terug aangekomen aan de kust kwamen we er bij the Great Ocean Road achter dat onze camper toch niet alles aankon. The Great Ocean Road is, zoals de naam al zegt, een weg langs de oceaan richting Melboure, beroemd om de prachtige uitzichten. Helaas regende het toen wij er waren waardoor het grasveld van de camping waar wij helemaal alleen stonden was veranderd in een modderpoel. Waarin we vast kwamen te zitten met de camper. Duwen hielp niet, en de dichtsbijzijnde mensen woonden 10 km onverharde weg verderop en er was geen mobiel bereik. Gelukkig werden we gered door Australiers met een enorme 4weeldrive auto die ons er zo uittrok. Uiteindelijk hebben we camper bijna heel ingeleverd en na een dagje Melbourne zijn we door gevlogen naar Kuala Lumpur, Maleisie. Na hier een paar dagen te hebben genoten van de zon, warmte en het rare eten, vliegen we vanavond alweer door naar Borneo.

En bedankt voor alle berichtjes op mn site!  Ik heb helaas geen tijd om op alles apart te reageren, maar ik vind het wel super leuk om te lezen!

xx Leonie

Even een snel berichtje uit Australie, waar ik ondertussen alweer drie weken ben. Australie is helemaal ingericht op de enorme aantallen backpackers die hier overal rond lopen, waardoor het reizen heel simpel is. Je wordt met een busje van het hostel naar de busstop gebracht, en wordt op de plaats van bestemming opgehaald door het hostel. Lekker makkelijk! Doordat de meeste mensen langs de oostkust omhoog reizen en in ongeveer dezelfde plaatsen stoppen, kon je steeds dezelfde mensen tegen, wat erg leuk is. De afgelopen weken ben ik ongeveer 2000 km omhoog gereist langs de oostkust van Australie, van Gold Coast naar Cairns.
Ik ben eerst naar Noosa geweest, een sjiek badplaatsje met een heel mooi strand. Vervolgens ben ik doorgegaan naar Fraser Island, het grootste zandeiland ter wereld. Hier hebben we met een groep van 30 rondgereden met 4 weel drive jeeps en erg primitief gekampeerd: als je moest plassen moest je met een schep een gat in het zand graven. En je mocht s’avonds niet alleen rondlopen want er waren overal dingo’s (soort wilde honden) die afkwamen op de geur van ons eten. De afwas deden we in de zee, dus extra zout op het eten was niet nodig. Maar het was echt fantastisch, we kampeerden nog geen 20 meter van de oceaan, met geen enkele andere mensen te zien dan van onze groep, en s’avonds was er de helderste sterrenhemel die ik ooit gezien heb.
Daarna doorgegaan naar de town of 1770, waar ik twee surflesjes heb gedaan (moeilijk!) en mn eerste wilde kangeroes heb gezien. Volgende stop waren de whitsunday eilanden. Dit is een tropische bijna onbewoonde eilandengroep van 72 eilandjes waar we met een zeilboot 3 dagen lang doorheen hebben gevaren. Hier ook voor het eerst op het koraal gesnorkeld. Vervolgens 400 km omhoog gegaan naar het volgende eiland, Magnetic Island. Dit is een ander soort eiland dan de Whitsunday eilanden, omdat het een stuk groter is, er gewoon gewoond en gewerkt wordt op het eiland en het maar 15 min met de ferry van het vasteland ligt. Maar ik ben heel blij dat ik toch gegaan ben, want het was heel gaaf. Met een Nederlands stel dat ik op Fraser Island had ontmoet en nog 2 andere mensen hebben we een dagje een auto gehuurd en daarmee het eiland over gereden. Hierbij eerst een wandeling gedaan waarbij we wilde koala’s hebben gespot, daarna gesnorkeld waarbij ik twee hele grote zeeschildpadden heb gezien en vervolgens hele schattige rotswalliebys (mini-kangaroes) gevoerd. S’avonds nog aussie-style gebbqed op het strand. Had graag langer op Magnetic Island gebleven, maar ik wilde ook nog graag een paar dagen in Cairns zijn, mijn meest noordelijke bestemming. Hoogtepunt in Cairns was duiken op het Great Barrier Reef wat echt geweldig was. De kleuren en vreemde vormen van het koraal zijn zelf al ontzettend mooi en dan zwemmen er ook nog allemaal felgekleurde vissen doorheen.

Vanmorgen vroeg van Cairns terug naar Gold Coast gevlogen en aangekomen waar ik drie weken geleden begonnen ben. Bizar dat ik het zelfde stuk nu met het vliegtuig in twee uurtjes heb gedaan. Morgen vliegt Dolf ook naar Gold Coast, en na drie maanden zonder hem gereist te hebben  heb ik heel veel zin om hem weer te zien!

De afgelopen 1,5 week heb ik samen met Bianca en Christina, twee Leidse huisgenootjes, gerelaxed en gefeest in Thailand. Mijn eerste indruk van Bangkok was dat het enorm schoon, modern en mooi was in vergelijking met Nepal. Ook was het erg gezellig in Bangkok, toen ik aankwam was er namelijk net het Thaise Nieuwjaar festival, Songkrang, bezig. Dit houdt in dat de hele stad 3 dagen lang in een groot watergevecht en feest verandert. Mensen gooien elkaar nat met alles wat ze kunnen vinden, bakjes, waterpistolen, emmers, tuinslangen. De tweede dag dachten we een beetje te kunnen ontsnappen aan het water door een boottochtje te maken, maar ook hierbij kwamen we zeiknat uit de boot.

Vanuit Bangkok zijn we daarna doorgegaan naar het feesteiland Koh Phangan. Op dit eiland wordt iedere maand de fullmoon party gehouden, een enorm strandfeest met duizenden mensen. Dat was een erg mooi feestje! Verder hebben we op Koh Phangan vooral gerelaxed in de schaduw, omdat ik en Bianca de eerste dag al flink verbrand waren. Vervolgens zijn we doorgegaan naar Koh Tao, een eiland waar alles om duiken en snorkelen draait. Helaas ging dat duiken voor mij niet door omdat vanwege een verkoudheid mijn oren dicht zaten. Maar het snorkeltripje de dag erna maakte veel goed. Dat was erg mooi en leuk, en ik heb een haai gezien!

Na Koh Tao moest ik helaas afscheid nemen van Christina en Bianca, aangezien ik naar Kuala Lumpur moest om mijn  vlucht naar Australie te halen. Vandaag ben ik aangekomen in Gold Coast, Australie. Nadat mn bifiworstjes een gevaar bleken voor Australie en dus niet het land in mochten, en ik grondig ondervraagd was over wat ik precies kwam doen ( ala het programma border patrol  op de tv) , mochten ik en de rest van mn backback gelukkig wel het land in. Het is fijn om in een land te zijn waar ik iedereen weer versta, en begrijp hoe alles werkt, maar ik mis ook het choatische van Azie nu al. En het Westerse prijspeil is wel weer even wennen. Op dit moment ben ik in Brisbane, en morgen vertek ik naar Noosa, om daar even te kijken hoe het strand er in Australie uitziet!

Na twee weken s’morgens stage lopen en s’middags Kathmandu verkennen, gingen alle andere studenten naar Pokhara, een plaats in het westen van Nepal. Ik besloot dus ook om alvast naar Pokahara te gaan, en later door te gaan met de stage. De busrit naar Pokhara zou zo’n 7 uur duren, ondanks dat het maar 250 km was. Maar nadat ik me een hele tijd had afgevraagd wanneer we eindelijk op de highway zouden komen, begreep ik dat het kleine hobbelige bergweggetje waar we op reden de Highway was. Toen was me ook gelijk duidelijk waarom de rit zolang zou duren.
De voornaamste reden waarom mensen naar Pokhara gaan is omdat je vanuit daar hele mooie bergtrekkings kan maken door het Hymalaya gebergte. Enkele van de hoogste bergtoppen te wereld liggen vlakbij Pokhara en zijn als een soort muur boven het meer van Pokahara te zien. Verder kan je er ook heel goed paraglyden! (foto’s volgen nog) De afgelopen 10 dagen heb ik dus ook een trek door de bergen gedaan, samen met Liv, een Engels meisje. Eigenlijk was het de bedoeling om maar een paar dagen te gaan, maar eenmaal bezig vonden we het zo geweldig dat we besloten om langer te blijven en zelfs naar Annapurna Basecamp te gaan. Ik had helemaal niet verwacht dat ik het zo leuk zou worden, aangezien het wel heel erg vermoeiend is, maar de omgeving en ook de sfeer was zo ontzettend gaaf. Annapurna basecamp ligt op 4130m hoogte en ter plekke ben je helemaal omringd door bergtoppen van 6000-7000m, echt geweldig! (ter vergelijking, de Mont Blanc is 4800 m) En ontzettend koud, de laatste 3 uur moesten we door de sneeuw lopen, terwijl we kleren voor de kortere trek zonder sneeuw hadden meegenomen. Terug in Pokhara hebben we gebruik gemaakt van het Cocktail Happy hour om te vieren dat we het gehaald hebben, en morgen ga ik naar Chitwan National Park, om hopelijk neushoorns in het wild te spotten!

xx Leonie